Ερμηνείες με θετική άποψη. - Η Λίζα Ξανθοπούλου διευθύνει την ορχήστρα του Δήμου Θεσσαλονίκης.
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, 13.10.2003
Κριτική του Αντώνη Ι. Κωνσταντινίδη
Πέρα από τις ζωντανές και θετικές ηχητικές εντυπώσεις που μας άφησε η ακρόαση της Συμφωνικής Ορχήστρας του Δήμου Θεσσαλονίκης στην συναυλία που αυτή έδωσε στις 6 Οκτωβρίου στο Μέγαρο Μουσικής, το ηχηρό συναίσθημα της βραδιάς εξαντλούνταν για ακόμη μία φορά σε μία κοινότυπη πλέον διαπίστωση. Το συμφωνικό συγκρότημα του δήμου, παρά τα λειτουργικά και άλλα προβλήματα που αντιμετωπίζει, εξακολουθεί στα χέρια επιδέξιων μαϊστόρων της ορχηστρικής τέχνης, να αποδίδει επιμελημένους καρπούς ερμηνείας και να αναδεικνύει τις αρετές των συντελεστών του, σε πείσμα όλων όσων θέλουν να τις αμφισβητούν.
Το πρόγραμμα της συναυλίας άνοιξε το Λυπητερό Βαλς του Sibelius. Το διαυγές ηχόχρωμα του συνόλου των εγχόρδων και ο λικνιζόμενος χορευτικός ρυθμός αναδείχθηκαν από την ορχήστρα ως μία καλοδεχούμενη αισθαντική και χρωματική εισαγωγή, ένα ανάλαφρο πρελούδιο της συναυλίας.
Την πετυχημένη βραδιά έκλεισε η Ιταλική Συμφωνία του Μέντελσον. Το έργο που αποτυπώνει ηχητικά κάποιες ταξιδιωτικές εντυπώσεις του συνθέτη, παρά την παραπομπή του τίτλου του, πολύ μικρή έχει σχέση με την λεγόμενη προγραμματική μουσική. Η χρησιμοποίηση από το συνθέτη καθαρών μελωδικών γραμμών, η διάχυτη αίσθηση της κίνησης και το ενορχηστρωτικά δημιουργούμενο περιβάλλον, επιδιώκει τη δημιουργία ατμοσφαιρικής διάθεσης και ζωηρών ηχητικών εντυπώσεων.
Το ρομαντικό υπόστρωμα και οι αρετές του έργου αναδείχθηκε με σαφήνεια και προοπτική από την καλοδουλεμένη ορχήστρα, που κέρδισε με τη συγκροτημένη εμφάνισή της θετικές εντυπώσεις.
Η μαέστρος Λίζα Ξανθοπούλου
Η μαέστρος Λίζα Ξανθοπούλου, μπορεί με ασφάλεια να υποστηριχτεί ότι κομίζει την μεγάλη τεχνική παράδοση του γερμανικού χώρου. Όχι όμως ως μία αντιγραφή προτύπων. Με τη σαφή και πλήρη καθοδήγηση της, επέβαλλε στην ορχήστρα συγκροτημένη άποψη επί των έργων, η οποία πολύ δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί. Πλαστική και αρχοντική στην κίνηση της, χωρίς περίσσιες και θεαματικές θεατρικότητες αλλά με δύναμη, ποιότητα και ευαισθησία, θύμισε αυτό που ίσως κάποτε μπορεί με ευκολία να ξεχνιέται. Η γνώση και η αξιοπρέπεια, σε συνδυασμό με την έλλειψη διάθεσης για φτηνούς συμβιβασμούς και η απόλυτη εκ φύσεως υφή της μουσικής επιβάλλουν σε πολλούς νέους συμπατριώτες μας το δρόμο ενός μοναχικού και δύσκολου αγώνα. Την περήφανη άρνηση μιας εγκλωβισμένης και κάποτε μίζερης ελλαδικής πραγματικότητας. Η επιτυχία της κ. Ξανθοπούλου μοιάζει να είναι υπό αυτό το πρίσμα μοιραία αναπόφευκτη. Όμως ίσως απλά να είναι έτσι, όσο φεμινιστικό και αν ακούγεται. Η μουσική, η εμπειρία, η προσπάθεια και η γνώση είναι γένους ... θηλυκού.
Η Λίζα Ξανθοπούλου live και σε νέο δίσκο CD
Taunus Zeitung, 6.10. 2003
Μπαντ Χόμπουργκ. ...Με κομψότητα κι ελαφράδα η ελληνίδα αρχιμουσικός ερμηνεύει το Κοντσέρτο Γκρόσσο σε ρε ελάσσονα του Γκέοργκ Φρίντριχ Χαίντελ. ...Τελευταίο έργο του δίσκου είναι η Συμφωνία Δωματίου έργο 110 a του Ντμίτρι Σοστακόβιτς. Με τα δραματικά και νεανικά φολκλορικά στοιχεία του, το έργο του ρώσου συνθέτη είναι λαμπρό παράδειγμα της τεράστιας δημιουργικής ικανότητάς του. Η Λίζα Ξανθοπούλου ανέδειξε με λεπτομέρεια τις λυρικές στιγμές όσο και τις παλλόμενες από ενέργεια φάσεις του χαρακτηριστικού αυτού έργου.
Μουσικές προτάσεις με άποψη και στυλ
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, 09.06. 2003
Δύο συναυλίες με ιδιαίτερο χαρακτήρα μας αποκάλυψε μεταξύ άλλων το πρόγραμμα της Κρατικής Ορχήστρας τον μήνα Μάιο. Αφενός το "Humor gala", την Παρασκευή 16 Μαΐου και αφετέρου η παρουσίαση του Requiem του Berlioz στην καταληκτική συναυλία του ίδιου μήνα. Οι συναυλίες αυτές παρά τον έντονο και αντιθετικό χαρακτήρα που από μουσικής πλευράς τις διέκρινε, με βεβαιότητα μπορούμε να υποστηρίξουμε πως απέπνεαν με ευκολία την ίδια γενικότερη εντύπωση που αποκομίσαμε καθ' όλη τη φετινή καλλιτεχνική περίοδο. Η ποιοτική αίσθηση στις ερμηνείες της Κρατικής δεν αποτελεί πλέον απλά μία ευχή, αλλά ένα γεγονός που μπορεί να απορρέει ως αποτέλεσμα επισταμένης εργασίας, καλοσχεδιασμένης πορείας, καλοστημένων προγραμμάτων καθώς και της ενίσχυσης του έμψυχου δυναμικού του ορχηστρικού συνόλου. Μία πορεία που σαφώς δεν πρέπει να ανακοπεί.
To Humor gala
Η μαέστρος Λίζα Ξανθοπούλου, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα καλλιτέχνιδας που με στέρεες και γερές βάσεις σπουδών, (Κρατικό Ωδείο, Τμήμα Μουσικών Σπουδών, Σχολή Καλών Τεχνών Βερολίνου) αναζητεί πεισματικά και πετυχημένα την επαγγελματική της ανάδειξη και καταξίωση σε έναν κατεξοχήν ανδροκρατούμενο χώρο, όπως είναι η διεύθυνση ορχήστρας. Ταυτόχρονα, είναι μία από τους πολλούς νέους Έλληνες καλλιτέχνες που ακολουθούν το μοναχικό αλλά αξιοπρεπή δρόμο της ευρωπαϊκής σταδιοδρομίας, μακριά από τις συνήθεις τοπικές, θεμιτές ή αθέμιτες, πάντοτε όμως αρκούντως ψυχοφθόρες και εξευτελιστικές, διαπλοκές της πατρίδας μας. Είχαμε την ευκαιρία να την γνωρίσουμε στο "humor gala" το οποίο προσκλήθηκε να διευθύνει, κερδίζοντας τις εντυπώσεις για τον ιδιαίτερο, σαφή, προσωπικό και παραστατικό ύφος της διεύθυνσής της.
Εξ ορισμού μία γιορτή με χαρακτήρα ανάλαφρο, περιπαικτικό και ίσως επιτηδευμένα υποκριτικό, προδιαθέτει το ακροατήριο για διαφοροποιημένα από τα συνήθη λιγότερο ή περισσότερο σοβαροφανή και τετριμμένα, ακούσματα συναυλιών. Η επιτυχία της συναυλίας που παρακολουθήσαμε μπορούσε να αναζητηθεί ακριβώς εκεί. Πέρα από τους πολύ καλούς συντελεστές, την καλώς ανταποκρινόμενη ορχήστρα, την ουσιαστική μαέστρο, η επιλογή του ρεπερτορίου υπήρξε ισορροπημένη, ποιοτική και ποικίλη, σε ένα προσεγμένο συγκερασμό ορχηστικού και φωνητικού ρεπερτορίου, με άριες και εισαγωγές, ενώ με κανέναν τρόπο δεν ετίθετο ζήτημα ελαφράς, εύπεπτης ή αβανταδόρικης ακουστικής κατανάλωσης.
Η λυρική κολορατούρα υψίφωνος Τζίνα Πούλου (την οποία πρόσφατα ακούσαμε στην Μόμο του Άλκη Μπαλτά) συνέδραμε σημαντικά στην επιτυχή έκβαση της βραδιάς. Στάθηκε θαυμάσια στα όρια της φωνητικής στρατόσφαιρας και επιστρατεύοντας τις υποκριτικές ικανότητές της κέρδισε το κοινό δίνοντας απλόχερα δείγματα του πληθωρικού της ταλέντου. Η "άρια της κούκλας" από τα Παραμύθια του Χόφμαν αποτέλεσε μία από τις ευχάριστες και σίγουρα αξέχαστες στιγμές της συναυλίας.
Ο βαρύτονος, αυστραλός συμπρωταγωνιστής, David Wakeham, στάθηκε επίσης επάξια πάνω στην σκηνή, ερμηνεύοντας με επιτυχία κλασικά μέρη του ρεπερτορίου και παρά το γεγονός ότι υπήρξε μάλλον αδικαιολόγητα αγκιστρωμένος στη γραφή, αποζημίωσε το κοινό με καλές ερμηνείες, τονισμένες από το πλούσιο φωνητικό του ηχόχρωμα.
...................Λίγο πριν το κλείσιμο της φετινής καλλιτεχνικής περιόδου και ενώπιον ενός θετικού απολογισμού για το Κρατικό Ορχηστρικό μας συγκρότημα, αναμένουμε ότι η φετινή πορεία θα αποτελέσει μία υποθήκη ποιότητας για την επερχόμενη περίοδο.